Her şey 14 Mart günü ailemin 20. evlilik yıldönümünde başladı.
Eğer hafızam beni yanıltmıyorsa; güneşli, harika bir gündü. İlkbahar başlangıcından önce şaşırtıcı derecede sıcaktı. Güzel hava günün atmosferi için mükemmeldi. Yirmi yıldır evli olmak çok önemli bir durum, bu yüzden ailem en sevdiğimiz İtalyan restoranında bir masa rezervasyonu yaptırmıştıdı.
Elbette, bu çok özel bir durumdu, bu yüzden en iyi takım elbisemi giydim. Saat 5:33 idi ve telefonum çaldığında kravatımı düzelttim - bir mesaj aldım. Bu garip, bunun asla olmayacağını düşünmüştüm. Mesajı kontrol ettim: Annemdendi. Bir sürü sayı ve harflerle dolu bir kargaşaydı, ancak kelime haznem yoluyla “Lütfen bana yardım et”ifadesini okuyabildim: Bunun beni çok endişelendiğini söylemeden devam ettim, hemen cevap verdim, “İyi misin? “Hemen anında, başka bir metin okudum,“Oops”Sahip olduğum tüm rahatlık ile cevap yazdım ve kendimi hazırlamaya devam ettim.
Birkaç dakika sonra, bu sefer babamdan bir mesaj daha aldım. Metni kontrol ettim ve bir kez daha içinde “Lütfen bana yardım et” ibaresi ile çok sayıda harf ve rakam karışımı vardı. Bu olmasına rağmen ürkütücü, babam her zaman bir şakacıydı, bu yüzden başka bir mesaj gönderene kadar “Oops. Cep metni!”demedim. Her saniye daha da panikledim. Ama bu kuru bir panik değil;Saf, kusursuz panikti. Ablamdan aynı mesajı aldığımda tam yarım dakika geçti. Bu tesadüfi olamazdı. Birisi bunları yapıyordu.
Tam bir endişe hali içinde restorana koşmaya başladım. Bir polis memuru tarafından durdurulmadan önce yolun dörtte birini koşmuştum. “Ana yol kapandı” dedi, “Büyük bir araba kazası”. Ne olduğunu anlayabiliyordum. Enkazı görmek istedim, onları şaşırtan bu talebi akıllarında tarttılar, sonra da beni oraya götürdüler. Oraya vardığımızda, gözüme çarpan araçtan çıkan alevler değildi, gözüme çarpan arabanın kalıntıları değildi. Hayır, annemin, babamın ve kız kardeşimin cansız cesetleri oracıkta duruyordu. Ölümlerinin tahmini zamanını sordum - üçü de 5: 32'deki çarpışma yüzünden anında ölmüştü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder